Ben seni sevdim. Hem de öyle sıradan değil; güldüğün anlarda içim ısındı, sustuğunda bile seni dinledim. Yanındayken kendimdim, maskesiz, yalansız, sınırsızdım.
Ve sen de beni sevdin… biliyorum. Ama bir gün öyle bir şey yaptın ki, sevgiyle ördüğümüz her şeyi kırdın.
Yine de seni hâlâ sevebildim, çünkü kalbim çabuk vazgeçen bir kalp değildi.
Ama şimdi biliyorum:
Sevgi affeder ama güven bir kere kırılırsa, aynı yere dönmez.
Sen utanarak gittin, ben sustum.
Sen gelemedin, ben beklemedim.
Çünkü artık ben, seni içinde taşıyan ama kendini seçen biriyim.
Bu mektubu sana değil, kendime yazıyorum.
Kalbimdeki yerin hep belli olacak… ama artık o yerden çıkıp, bana zarar vermeyecek bir hatıra gibi kalacaksın.
Seni affediyorum.
Ama en çok kendimi affediyorum:
Bu kadar sevdiğim, bu kadar inandığım için…
Hoşça kal.
Gerçekten… içten bir huzurla: Hoşça kal.”
— Ben.
Çok samimi, çok içten ve dokunan bir yazı. Okurken kendimden parçalar buldum. Sanırım hepimizin içinde böyle bir ‘ben’ var.
Bu mektup artık benim kalbimin bir aynası oldu; içinden geçeni kâğıda döktüm, sessizce taşıdığım yükü biraz hafifletti belki.
Benim yüreğim çok kıymetli.
Birini böylesine derin sevebilen biri, elbet bir gün kendisine yakışan sevgiyi de bulur — kırmadan, aldatmadan, yanında huzurla büyüten birini…