Deprem

Kemal Gündoğdu

Giriş Tarihi : 26-08-2023 12:02

“Depreşme” derdi annem, ben çocukken, giysilerimi giydirirken, ya da saçımı başımı düzeltirken, “depreşme!”. Yani “sallanma, sakin ol, yerli yerinde dur”. Tam olarak anlamı bu olmasa da biz bunu anlardık “depreşme!” komutundan. Anlardık ve uyardık, dururduk.
Keşke biz de yerküreye “depreşme!” diyebilsek ve o da bizi anlasa!
Nerdee!
Bizim ona komut verecek ne gücümüz, ne de yetkimiz vardır. Onun kendine özgü değişmez, değiştirilemez kanunları, kuralları vardır. O bize değil, biz ona, onun kural ve kanunlarına uymak zorundayız.
Milyonlarca yıldır dönüp duruyor, hem kendi kendine, hem de güneşin etrafında, dönüyor dolanıyor, bize de yaşama olanağı veriyor. Neden dönüp duruyorsun, neden güneşin etrafında dolanıyorsun diyen oldu mu? Hele dur, dur ben ineceğim diyen hiç olmadı? Binmişiz sırtına tepe tepe kullanıyoruz, hoyratça, acımasızca, insafsızca! Üstelik kanunlarına, kurallarına aldırış etmeden!
At binmenin bile kendine özgü kuralları vardır. Bu kuralları bilmeden, öğrenmeden ata binerseniz sizi sırtından atar, kimliğinize bakmaz, ağa da olsanız, paşa da olsanız tepetaklak gidersiniz.
Evrenin bu küçücük gezegeninde yaşamanın da belli kuralları kanunları vardır. Bu kanun ve kuralları bilimin ve aklın ışığında öğrenip uygulamazsak sonuçlarına katlanmak zorunda kalırız, kader değil yani…
Altı Şubat 2023, saat 04.17…
Yerkürenin bir yerinde, ülkemizin bir köşesinde deprem olmuştu, yer depreşmişti! Telefonuma art arda gelen mesajlardan haberi duyduğumda henüz geceydi. Hava oldukça soğuktu.
Kulağıma garip sesler gelmeye başladı.
Üşüyorum, çok üşüyorum, kimse yok mu?
Korkuyorum, çok korkuyorum, burası çok karanlık, kimse yok mu?
Yavrum ses ver ne olur, ses ver, ses ver, nerdesin?
Baba, kurtar beni, soluk alamıyorum, baba!
Anne çok susadım, anne, nerdesin!
Hey buradayım, kimse yok mu?
Kurtarın bizi!
Kurtarın!
Kimse yok mu?
Bir baba, “keşke ben de ölseydim” diye feryat ediyordu, hiç kimsesi kalmamıştı, hepsi ölmüştü.
Bir anne bebesini arıyordu yaşlı gözlerle, çaresiz.
Garip sesler gelmeye devam ediyordu. Bu kez enkaz altında son nefesini veren ölüler konuşmaya başlamıştı. Bir çocuk konuşuyordu, dört beş yaşlarında. Acı acı gülümsüyordu, oysa gözlerinden yaş akıyordu ve diyordu ki, amaca, bak deprem oldu, ben öldüm, biz öldük, öldük işte, yaa öldük!
Bir delikanlı konuşuyordu, ben de öldüm, biz de öldük, annem, babam, kardeşlerim, hep öldük! Oysa benim yarın sınavım vardı, yeni okumaya başladığım kitabı bitirememiştim. Deprem oldu, öldüm, hep öldük.
Bu kez
Başkentten sesler duymaya başladım. Kader planı diyordu birileri, birileri de kulun plansızlığı diye haykırıyordu. Hangisi haklıydı, bilen var mı?
Ama, bildiğimiz bir şey var, deprem oldu ve on binlerce can yok oldu!
Oysa dünyanın başka yerlerinde, başka ülkelerinde insanlar ölmüyor yerin depreşmesinden! Şimdi bunun suçunu “kader planı” deyip Tanrıya mı yükleyeceğiz?
Utanmadan!

ETİKETLER:

YORUMLAR

DİĞER YAZILARI Değerli dostlar, Evim barkım var deme İhtiyarlık Birey-bir oy 68 kuşağı Devlet Adamı Şirk Arkadaş, Karadeniz Deliremiyorum Emekli Diyorum ki… YETTİ ARTIK Heyy sen, Kardeş Evlenmek Büyük olmak Kimsin Sınav Bizim köyün ağasına... Kaybetmek Keşke Unuttun mu Yazık! Yolsuzluk "Ben solcuları sevmiyorum" dedi densizin biri. Neden diye sordum, yanıt alamadım. İşte yanıtı: Solcuları neden sevmezler BEKLEMEK Solcuları neden sevmezler Henüz beş yaşındayken koca adam oldun dedi babam Yaylalar Neden kaybettik Delege Korku iklimi Deprem KORKMA Yandaş Cehennem Cennet Atatürkçü Düşünce Yetmez Ah Şu Diyanet Neyse Parası Veririz Başörtüsü İSYAN Seçim Osmanlı İNSAN Hain-acımasız Bay Kemal bay bay Tayyip Kral Çıplak

KÖŞE YAZARLARI

ÇOK OKUNANLAR